Het is bijna zover, dat ik ga stoppen met het beheer van de kinderboerderij van Landerij de Park. Na acht en een half jaar vind ik het tijd om het stokje (of eigenlijk de mestvork) aan iemand anders over te dragen. Wat was het een mooie tijd.
Nadat ik in september 2014 ’s middags een gesprek met Anneke (toen voorzitter) had gehad, hadden we ’s avonds een strobalenoverleg, daar waar nu het terras is. Wat zouden we hier gaan bouwen en ontwikkelen?
Ik zou me eerst bemoeien met alle buitenactiviteiten en met de kinderboerderij. In de eerste weken zat ik achter de tekentafel in wat nu de boerderij is en toen nog de jongveestal was met de gierputten nog open. Het stonk er wel, maar zo kon ik een beetje wennen. We maakten tekeningen voor het hele terrein en ontwerpen voor de boerderij. Nog steeds ben ik trots dat Gertjan Gerrits en ik het ontwerp voor het struinbos hebben aangeleverd en dat dat ook werkelijk zo ontwikkeld is.
Zodra de betonvloer in de schuur lag, hadden we een eerste open dag. Er waren dieren geleend, zoals konijnen die zich de hele dag verstopten, een paar lammetjes, een biggetje en kippen die door de stal heen vlogen. Hekwerken waren er toen nog niet, maar met strobalen kwamen we een heel eind. Flink improviseren dus, maar aan het einde van de dag had ik spierpijn in mijn kaken van de glimlach op mijn gezicht.
In september 2015 gingen we dan officieel open. We hadden al twee reuze konijnen aangeschaft en op de dag zelf kwamen er nog vijf kippen bij. De katten, cavia’s en Liz en Sarah (onze schapen) lieten niet lang op zich wachten. En ook het publiek wist ons al gauw te vinden. Wat waren we trots als we op een dag dertig bezoekers hadden gehad.
In december bedacht Chantal dat het wel leuk zou zijn om een levende kerststal te gaan organiseren. Wie weet zou daar ook wel publiek op af komen. We konden ergens twee ezels lenen, die Bert en ik met een (ook geleende) paardentrailer gingen ophalen. Mensen reageerden enthousiast en we dachten dat er misschien wel vijftig man publiek zou komen. De Kikkerkoning maakte ook reclame, dus misschien zouden er wel honderd mensen komen?? Het werden er uiteindelijk zo’n duizend en het liep ons enorm over de schoenen, maar wat een succes en een enorme kik!!
De diersoorten werden uitgebreid. De jonge geitjes en biggetjes pasten wel achter in mijn auto. En ondanks verbaasde blikken van andere weggebruikers kwamen ze goed aan. De cavia’s bleken heel populair, dus daar maakten we drie groepen van, zodat ze elkaar een beetje konden aflossen om geaaid te worden.
Ook kwam er uitbreiding door geboortes. De bevallingen van Liz en Sarah waren één van de mooiste momenten op de boerderij die we beleefd hebben. Sky, Bo en Sem, de lammetjes van Sarah, zijn ook nog steeds blikvangers in de wei. Toen we later deze drie schapen wilden laten dekken, was er natuurlijk ook weer een ram nodig. Die konden we in Deventer ophalen. Weer veel verbaasde blikken vanuit andere auto’s. De auto van Sabine was na dit vervoer nauwelijks meer schoon (en vooral geurvrij) te krijgen.
De ezels Pleun en Teun verdienen ook apart aandacht, vooral als ze weer eens ontsnapt waren en we ze in de Schuytgraaf of in Elst konden gaan vangen. Gelukkig is dat altijd goed gegaan, maar spannend was het wel.
Naast deze prachtige momenten waren er natuurlijk ook wel een paar moeilijke momenten. De geiten kregen een besmettelijke ziekte, waardoor we in één keer afscheid moesten nemen van zeven van deze leuke dieren. En af en toe gaan er natuurlijk wel eens dieren dood door oudheid of andere ziektes, wat altijd weer lastig is. Maar dat hoort erbij als je zo’n 55 dieren in huis hebt. Ik werd zelf door gezondheidsproblemen een paar maanden uitgeschakeld. Maar gelukkig wist het geweldige team van collega’s dat perfect op te vangen. Ook de coronatijd hebben we met z’n allen goed doorstaan, wat een groot compliment verdient.
Mensen, wat hebben we met elkaar een geweldig mooi natuurbelevingscentrum opgebouwd. We bieden voor vele duizenden mensen per jaar elke dag een prachtige plek waar ze de natuur kunnen ontdekken en beleven. Ik kan enorm genieten van kinderen die onder de modder nog niet naar huis willen. Of die eerst bang zijn voor een cavia, maar daarna glimlachend toch Boris de geit durven te aaien, de verwondering over als ze voor het eerst een kip aaien of de eenden mogen voeren.
Maar wat ook belangrijk is, is dat we voor onze eigen vrijwilligers een geweldige plek bieden. Voor sommigen is een dagje boerderij een heerlijke afwisseling met het dagelijkse werk. Anderen doen het vrijwilligerswerk gewoon omdat ze het zo leuk vinden en er fijne sociale contacten mee onderhouden. En voor weer anderen is het een werkplek om structuur in het leven terug te vinden en een nieuwe start te maken. Op deze manier hebben al veel mensen een goede doorstart in de maatschappij gevonden.
Ik denk dat we daar met z’n allen supertrots op mogen wezen en daar wil ik jullie dan ook allemaal heel erg voor bedanken!!! Maar even een extra bedankje verdienen Chantal, Bert en Sabine. Super dat ik altijd op jullie kon terugvallen, dat jullie een luisterend oor waren en dat we heel fijn hebben samengewerkt!!